Vrede vereist oplossingen, maar we bereiken nimmer levende oplossingen; we werken alleen in hun richting. Een vaste oplossing is per definitie een dode oplossing. De ellende met vrede is dat vrede de neiging heeft vergissingen te straffen in plaats van genialiteit te belonen.

De woorden van mijn vader: een verslag van Muad'Dib

gereconstrueerd door Harq al-Ada

A

'Oefent zij hem? Zij oefent Farad'n?'

Alia staarde Duncan aan met een opzettelijke mengeling van boosheid en ongeloof. Het hooglinieschip van het Gilde was om twaalf uur 's middags plaatselijke tijd in zijn parkeerbaan om Arrakis aangekomen. Een uur later had de lichter Idaho bij Arrakeen aan land gebracht, onaangekondigd maar heel terloops en openlijk. Binnen een paar minuten had een thopter hem afgezet op het dak van de burcht. Alia was van zijn komst op de hoogte gesteld en ze had hem daar begroet, koel en vormelijk waar de wachters bij waren, maar nu stonden ze in haar kamer onder de noordrand. Hij had haar net verslag uitgebracht, naar waarheid, nauwgezet en elk gegeven benadrukkend op mentatwijze.

'Ze heeft haar verstand verloren,' zei Alia.

Hij behandelde die opmerking als een mentat-probleem. 'Alle tekenen wijzen erop dat ze nog steeds zeer evenwichtig en verstandig is. Ik zou haar mentale gezondheidsindex schatten opa'

'Hou daarmee op!' snauwde Alia. 'Wat kan ze ermee voor hebben?'

Idaho die wist dat zijn eigen emotionele evenwicht nu helemaal afhankelijk was van het feit of hij zich kon terugtrekken in een kille mentat-houding, zei: 'Ik bereken dat ze aan de verloving van haar kleindochter denkt.' Zijn gezicht bleef zorgvuldig uitdrukkingloos, een masker voor het vreselijke verdriet dat dreigde hem te overweldigen. Er was hier geen Alia meer. Alia was dood. Een tijdlang had hij zichzelf een sprookjes-Alia voorgetoverd, iemand die hij uit zijn eigen behoeften had geschapen, maar een mentat kon dergelijk zelfbedrog maar heel kort volhouden. Dit wezen in menselijke vermomming was bezeten; ze werd gedreven door een demon. Zijn stalen ogen met hun duizenden facetten waarover hij naar believen kon beschikken, gaven in zijn visuele centrum een veelheid van sprookjes-Alia's weer. Maar als hij die tot een enkel beeld samenvoegde, bleef er geen Alia over. Haar gezicht beantwoordde aan andere eisen. Ze was een omhulsel waarmee wandaden begaan waren.

'Waar is Ghanima?' vroeg hij.

Ze gebaarde dat de vraag niet ter zake deed. aIk heb haar met Irulan aan Stilgars zorgen toevertrouwd.'

Neutraal grondgebied, dacht hij. Er is weer met de opstandige stammen onderhandeld. Ze verliest terrein en ze weet het niet... of weet ze het wel? Is er een andere reden voor? Is Stilgar naar haar kant overgelopen?

'De verloving,' peinsde Alia hardop. 'Hoe is de toestand bij Geslacht Corrino?'

'Op Salusa krioelt het van de outrine verwanten die Farad'n allemaal bewerken, hopend op een aandeel in zijn terugkeer naar een machtspositie.'

'En zij oefent hem in de Bene Gesserit...'

'Is dat niet zoals het hoort voor Ghanima's echtgenoot?'

Alia lachte voor zich uit toen ze aan Ghanima's onvermurwbare woede dacht. Farad'n mocht rustig geoefend worden. Jessica oefende een lijk. Het zou allemaal in orde komen.

aIk moet hier lang over nadenken,' zei ze. 'Je bent erg stil, Duncan.'

'Ik wacht op vragen van jou.'

aIk begrijp het. Zie je, ik was ontzettend kwaad op je. Haar naar Farad'n brengen!'

'Je droeg me op het echt te laten lijken.'

'Ik moest in het officiA

'Jij bent soms zo letterlijk, Duncan. Je maakt me bijna bang. Maar als je niet, ja...'

'Vrouwe Jessica kan geen kwaad meer doen,' zei hij. 'En voor Ghanima moeten we dankbaar zijn data'

'Buitengewoon dankbaar,' was ze het met hem eens. En ze dacht: Hij is niet langer betrouwbaar. Hij heeft die verdomde Atreides-trouw. Ik moet een voorwendsel bedenken om hem weg te kunnen sturen... en hem uit de weg te laten ruimen. Een ongeluk, natuurlijk.

Ze raakte zijn wang aan.

Idaho dwong zichzelf de liefkozing te beantwoorden en hij nam haar hand en zoende die.

'Duncan, Duncan, het is treurig,' zei ze, 'maar ik kan je niet hier bij me houden. Er gebeurt te veel en ik kan maar zo weinig mensen volledig vertrouwen.'

Hij liet haar hand los en wachtte.

'Ik werd gedwongen Ghanima naar Tabr te sturen,' zei ze. 'De toestand is hier uitermate onrustig. Een ploeg overvallers uit het Gebarsten Land sloeg de qanats bij het Kaggabekken lek en liet al het water weglopen in het zand. Arrakeen moest op krap rantsoen gesteld worden. Het Bekken zit nog vol met zandforel die het water aan het oogsten zijn. Er wordt natuurlijk tegen opgetreden, maar we hebben zo weinig mensen.'

Hij had al gemerkt hoe weinig amazones van Alia's lijfwacht in de burcht te zien waren. En hij dacht: De Maquis van de Binnenste Woestijn zullen haar verdedigingslinies blijven bestoken. Weet ze dat niet?

'Tabr is nog neutraal grondgebied,' zei ze. 'Op het ogenblik wordt er daar onderhandeld. Javid is er met een afvaardiging van priesters. Maar ik zou jou graag in Tabr hebben om hen in de gaten te houden, vooral Irulan.'

'Zij is een Corrino,' was hij het met haar eens.

Maar hij zag in haar ogen dat ze hem verstootte. Wat was dit Alia-schepsel doorzichtig geworden!

Ze gebaarde met haar hand. 'Ga nu meteen, Duncan, voor ik zwak word en je hier bij me houd. Ik heb je zo gemist...'

'En ik heb jou gemist,' zei hij en hij liet zijn verdriet doorklinken in zijn stem.

Verbaasd door zijn droefheid staarde ze hem aan. En toen: 'Voor mijn bestwil, Duncan.' En ze dacht: jammer, Duncan. Ze zei: 'Zia zal je naar Tabr brengen. We hebben de thopter hier weer nodig.'

Haar meest geliefde amazone, dacht hij. Met die moet ik oppassen.

'Ik begrijp het,' zei hij terwijl hij nogmaals haar hand greep en die zoende. Hij staarde naar het geliefde lichaam dat eens van zijn Alia was geweest. Hij kon zichzelf er niet toe brengen naar haar gezicht te kijken toen hij de kamer uitliep. Iemand anders staarde hem aan vanuit haar ogen.

Terwijl hij naar het dak van de burcht klom bespeurde Idaho een groeiend besef dat er allerlei vragen onbeantwoord waren gebleven. De ontmoeting met Alia was voor zijn mentat-helft uiterst vermoeiend geweest omdat hij gegevens moest blijven opnemen. Hij wachtte met een van de amazones naast de thopter en staarde verbeten naar het zuiden. Zijn verbeelding voerde zijn blik over de Pantsermuur naar Vest Tabr. Waarom brengt Zia me naar Tabr? Een thopter terugvliegen is een karweitje van niks. Waarom duurt het zo lang? Krijgt Zia een speciale opdracht?

Idaho keek naar de waakzame wachter en klom in de piloten-stoel van de thopter. Hij boog zich uit de deur en zei: 'Zeg tegen Alia dat ik de thopter direct zal terugsturen met een van Stilgars mannen.'

Voor de wachter bezwaar kon maken, trok hij de deur dicht en startte hij de thopter. Hij zag haar daar besluiteloos staan. Wie kon twijfelen aan Alia's levensgezel? Hij had de thopter al in de lucht voor zij een besluit had genomen.

Nu hij helemaal alleen in de thopter was uitte hij zijn verdriet in hevige, schokkende snikken. Alia was weg. Ze waren voor eeuwig uiteen. Tranen stroomden uit zijn Tleilaxu ogen en hij fluisterde: 'Laat alle wateren van Duin over het zand stromen. Het zal mijn tranen niet evenaren.'

Maar dit was niet-mentatse overdrijving en hij herkende het ook als zodanig en dwong zichzelf de directe noodzaken op een rij te zetten. De thopter vroeg zijn aandacht. De reacties van het vliegen luchtten hem enigszins op en hij had zichzelf weer in de hand.

Ghanima is weer bij Stilgar. En Irulan.

Waarom was Zia aangewezen om hem te begeleiden? Hij maakte er een mentat-probleem van en het antwoord verkilde hem. Ik moest een dodelijk ongeluk krijgen.